Tuesday, February 18, 2014

මග තොටදී ........

                හැමදාමත් වැඩට යද්දී උදේට හමු වෙන අය වෙනස් වෙන්නේ බොහොම කලාතුරකින්.ඒ මොකද මම වගේම ඔවුන් පවා එකම වෙලාවට නිවසින් පිට වෙලා තමන්ගේ සේවා ස්ථානයට යන අය නිසා. ඔය අතරේ හැමදාම හමු වෙන මතක හිටින චරිත කිහිපයක්ම තියෙනවා.සුපුරුදු විධියට මම මෙට්‍රෝ එකෙන්  Mall Of  Emirates වලදී බැහැලා ඉතිරි දුර පා ගමනින් තමයි තවමත් ඔෆිස් එකට එන්නේ.


                                                                           මෙට්‍රෝ
                                        දුම්රිය වේදිකාවේ 


                                     Mall Of  Emirates 
                               Mall Of  Emirates දුම්රිය නැවතුම් පල 

                   ඔය අතරේ වැඩි දුරක් Mall එක ඇතුළෙන්ම ඇවිත් කා(ර්) පාර්කින් එක හරහා එන්නේ සිග්නල් එක ළඟට. එතැනින් පාර මාරු වෙලා විනාඩි 6-7ක් තුළ මට ඔෆිස් එකට එන්න පුළුවනි.

                     මාත් එක්කම දුම්රියේ එන - මගේ ඔෆිස් බිල්ඩින් එකට එහා බිල්ඩින් එකේ සේවය කරන හයේ-හතරේ ආරක්ෂක නිලධාරි මහත්තයෙක් මේ දවස් වල නම් එනවා. මිට පෙරත් තවත් ආරක්ෂක මහතෙක් පැමිණියා.දැන් ඔහුගේ සේවා මුරය මාරු වෙලා මම වැඩට එද්දී ඔහු ඕෆ් වෙලා යනවා මඟදී හමු වෙනවා. කලින් කිවූ හයේ-හතරේ මහත්මයා තමයි දැන් ඒ වෙලාවට වැඩ කරන්නේ.නමුත් ඔහු එන්නේ මම එන පාරෙන් නෙමෙයි.වටෙන්.ඒක දුර වැඩියි කියලා මම දන්නවා. මොකද මගේ ඇවිදීමේ වේගය එක්ක සලකා බලද්දී මම සිග්නල් එක ළඟට එද්දී ඔහුත් එතැන කියන්නේ,ඒ පාර දුර වැඩියි කියලා. (හිතා ගන්න පුළුවන් නේ මගේ වේගය)

                          ඒ හැර මට ඉදිරියට හමු වෙනවා ෆුල් සූට් දාගෙන කෙනෙක්. පෙනුමෙන් නම් ඔහු අරාබි රටක කෙනෙක් වගේ. සමහර විට සිරියන්,ලෙබනන් හෝ ඊජිප්තු වැසියෙක් විය හැකියි. හැමදාම මම දකිනවා මොන යම් හෝ දෙයක් කමින් තමයි ඔහු ගමන් කරන්නේ. අනිවාර්යයෙන්ම එය ඔහුගේ උදෑසන ආහාර වේල විය යුතුයි.නමුත් දවසක් මා දුටුවා ඔහු අතේ තිබුණ දේ බිම වැටුනා ඒ හා ම නැමුණු ඔහු එය අහුලා ගත්තා.අතේ තිබු ටිෂූ එකෙන් හොඳින් පිස දැමු එය නැවතත් කටේ දා ගන්න අයුරු දුටු මට නම් ඇති වුන හැඟීම මොකක්ද කියලා මට තවමත් අදහසක් නැහැ.සමහර විට ඔහු එයට වඩාත් රුචියක් දක්වනවා ඇති.නැතිනම් අළුත් යමක් මිළදී ගන්න මුදල් හෝ කාලය මදි කමක් තියෙන්න ඇති.කොහොම වුණත් ගිණිය නොහැකි තරම් සෙනගක් යන මහා පාරේ වැටුණු යමක් නැවත මුව තුළ රුවා ගැනීම නම් අනුමත කරන්න බැහැ.ඉන් පසුව ඔහු දකින හැම වෙලේම මට සිහි වන්නේ එයමයි.රවුම් , කුඩා මුහුණට කුඩා උපැස් යුවලක් පැළඳ ගෙන කඩිසර ගමනින් යන ඔහු මට සුපුරුදු දසුනක්.

                             අම්මගේ අතේ එල්ලිලා පුංචි කොණ්ඩ කරල් දෙකක් බැඳ ගෙන මොන්ටිසෝරි යන චුටි චීන දැරියත් හැමදාම වගේ හමුවෙනවා.සමහර දවසට ඈ අම්මා-තාත්තා දෙන්නාගේම අත් දෙකේ එල්ලිලා බොහොම සතුටින් යනවා.

                             යුරෝපීය රටක තරුණ ගැහැණු ළමයෙක් හැමදාම එයාගේ බල්ලාව ඇවිද්දවන්න යන්නෙත් මම ඔෆිස් එන වෙලාවටම තමයි.


          මේ මොන ජාතියේ බල්ලෙක්ද කියලා මම නම් නමින් දන්නේ නැහැ.ඒත් ඇය ඇවිද්දවන්නේ මේ වගේ කෙනෙක්. මට නම් එයාව දැක්කාම ආසා හිතෙන්නේ නැහැ.ඇයි මේ වගේ කැත එකෙක්ට මේ තරම් සලකන්නේ කියලයි මට හිතෙන්නේ. ඒ මදිවාට උගේ වල්ගෙත් හරිම පොඩියි.

             ඔය අතරේ කුණු ලොරිය,පාර අතු ගාන අය කඩ වලට උදේම කෑම ජාති(බේකරි කෑම) සහ බීම (කිරි,පළතුරු බීම වගේ) දාන වාහන එකම වෙලාවට එකම තැන දී දකින්න ලැබෙනවා.

                8.00 ට වැඩ පටන් ගන්න මම කොහොමත් උදේ 7.00-7.20 අතරේ ඔෆිස් එකට ඇවිත් ඉවරයි. මට මතක තියන කාලයේ ඉඳන්ම මම හරිම අකැමැතියි පරක්කු වෙලා යන්න. ඒක යන තැන අනුවම නෙමෙයි. ස්කෝලේ යද්දී, පන්ති යද්දී, රස්සාවට යද්දී කවමදාවත් පරක්කු වෙලා යන්න මට හිත දුන්නෙම නැහැ. එහෙම පරක්කු වෙනවා නම් මට යන්න හිතෙන්නේ නැහැ. දැන් රස්සාව කරන නිසා මොනම හරි හේතුවක් මත පරක්කු වෙනවා නම් ලොක්කා දැනුවත් කරනවා මයි. අනික මම හරිම අකැමැති දෙයක් තමයි නිවාඩු දාන එක.පන්ති ගිහින් කලින් ගෙදර එන එක, ස්කෝලෙන් කලින් එන එක වගේම පීරියඩ් කට් කරන එක.

          කට්ටිය කියාවි ස්කෝලේ කාලේ ඔය පීරියඩ් එකක් වත් කට් කරන්නේ නැති නම් මොකටද කියලා.එහෙමත් කළා උසස් පෙළ කරද්දී.ඒත්..එහෙම කළේ නොකරම බැරි වුනොත්.සමහර විට ස්පෝර්ට් මීට් කාලෙට. හවුස් එකේ දර දිය අදිනවා නම් ඉතින් කරන්නම වෙනවා නේ. ඒ හැර සමහර විට ලයිබ්‍රි පීරියඩ් එකට ආවාම ආයේ පන්තියට යද්දී ඊළඟ පීරියඩ් එකෙන් භාගේකට වඩා ගිහින්. හේතුව තමයි උසස් පෙළ කරන කාලේ අපේ පන්ති තිබුණේ කන්ද උඩ. පුස්තකාලේ තිබුණේ පහළ. ඉතින් හෙමින් හෙමින් කට්ටිය එක්ක පච මල්ල මග දිගට හල හලා යද්දී පන්තියට ළඟා වෙන්න නො සෑහෙන්න කාලයක් ගත වෙලා.හැබැයි පන්තියේ හිටියට ඉංග්‍රීසි නම් ඉගෙන ගත්තෙම නැති තරම් උසස් පෙළදී.

                  උසස් පෙළ කාලේ ඉතින් ළමයි ස්කෝලේ එන්නෙම නැහැ වගේනේ. ඒත් මම නම් ගියා.අපේ පන්තියේ මම වගේ තවත් කිහිප දෙනෙක් හිටියා. සමහරු විභාග කාල වලට විතරක් ආවා.80% කතාවක් තිබුණා වුණත් කවුරුවත් ඒක ගණන් ගත්තේ නැහැ.

                       ඔන්න ලියන්න ගත්ත දෙයින් වෙනමම කතාවකට ගියේ.එහෙම නම් ආයේ වෙන වල්  බූත ඕන නැහැ.ඔන්න නැවැත්තුවා.

Sunday, February 2, 2014

මායිම් ප්‍රශ්න...

         

                          මේ තරම් කාලයක් දුරු රටක දුක් විඳගෙන හරි හම්බ කර ගත් මුදලින් මිලදී ගත්ත ඉඩම් කෑල්ලේ නව නිවසක් ඉදි කරන්නට පෙර, මායිම් සීමා නිවැරදිව හඳුනාගෙන තාප්ප කෑල්ල ඉවරයක් කර ගන්න ඕන කියන අදහස අපි දෙන්නාටම තිබුණා. මොකද කීවොතින් ඔය ඉඩම මිළදී ගනිද්දී අපි දැන ගෙන හිටියා,ඉඩමේ එක් පැත්තකින් යන්න තියන අඩි 10 පාර වෙනුවෙන් තව අඩි 2ක්  ඒ පාරේ ගෙවල් වල අය  ඉල්ලලා තිබුණ බව.අපි මිළදී ගන්න පෙර ඉඩම අයිති වෙලා තිබුණ, දැනට කොළඹ පදිංචි වෙලා ඉන්න ගෑණු කෙනා ඔය වෙනුවෙන් නඩු කියලා එයා දිනලා. නගර සභාවෙන් කියලා තියෙනවා වැට මායිමට කරලා ගෙයක් හදන්න කියලා.එයා ඒ නිසා කාමර 2ක පොඩි ගේ කෑල්ලක් වැට මායිමේ හදලා,ඉස්සරහා කොටසේ තාප්ප කෑල්ලත් බැඳලා ම තිබුණේ.

                              ගෙදර වැඩ පටන් ගන්න කලින් තාප්පේ හදන්න මුල ඉඳන්ම අදහස තිබුන නිසා පහුගිය සතියේ එයා ලංකාවට ගියා දවස් දෙකක් වෙනුවෙන්. ලණු අදින්න,  ගෙපල කපන්න (වචනය හරිද මන්දා - කොහොම හරි ලණු ඇද්දට පස්සේ පොලව හාරන එක ) සහ මුල් ගල තියන්න වෙන වෙනම නැකැත් හදලා තිබුණා. මායිම් කණුව ලඟට කරලා කුඤ්ඤ ගහලා වැඩේට ලක ලැහැස්ති වෙලා.

                         ඔය අතරේ පිටි පස්සේ ගෙවල් වල එකා-දෙන්නා වැට මායිමේ කැරකෙන්න පටන් අරන්.සමහරු වටෙන් ගොඩින් කියනවාලු 

           "මහත්තයා තාප්පේ ගහද්දි ටිකක් වත්ත ඇතුළට කරලා ගැහුවා නම් කවදා හරි පාර වල ලොකු කරද්දී ප්‍රශ්නයක් වෙන්නේ නැහැ නේ.නැත්නම් අපරාදේ තාප්පේ කඩන්න වෙනවානේ..."

          " කමක් නැහැ ඉතින්. ඕවා සිද්ධ වෙන්නේ තව කාලයක් ගිහින්  නේ."

         " අපේ ගෙවල් වලට ප්ලෑන් එකක් වත් පාස් කර ගන්න බෑ මහත්තයා අඩි 12ක පාරක් නෑ කියලා."
                  "මහත්තයා සල්ලි දීලා ගත්ත ඉඩමෙන් ඉල්ලන්න අපට අයිතියක් නැහැ.ඒත් ඉතින් සාධාරණයක් කරන්න පුලුවන් නම් ..."
           
           " ඔයාලාට තියන ප්‍රශ්නේ ඒක නම් මම සාධාරණයක් කරන්න බලන්නම්"

              ඔය වගේ දෙබස් හුවමාරු වෙද්දී කොට කලිසමක් ඇඳ ගත් අවුරුදු 45-50ක විතර කෙනෙක් මහා උජාරු ලීලාවෙන් වත්තේ මායිම් කණු ළඟ කැරකෙමින්,
         "මේ ..... තාප්පේ කොහොමද ඔය විධියට ගහන්නේ මේ මේ කණුවට ගන්න." 

"ඔයා කවුද?"
"මම කවුරු වුණාම මොකද ?මේ තාප්පේ එන්න ඕන මෙතැනට.හරියට තාප්පේ ගහන්න "

"මගේ ඉඩමේ තාප්පේ ගහන විධිය කියලා දෙන්න ඕන නෑ.මම හරියට තමයි කොහොමත් තාප්පේ ගහන්නේ"

"ඔයා හිටියද ඉඩම මනින වෙලාවේ? "

"නෑ.ඔයා හිටියෙත් නැහැ නේ. "

"ඔයා හිතනවා මෙතන තමයි කණුව තියෙන්නේ.මම හිතනවා මේක තමයි කියලා."
"එහෙම කොහොමද පාරේ තාප්ප ගහන්නේ.? "
"ඒකට තමයි ආණ්ඩුවේ ඔෆිස් තියෙන්නේ.පොලිසි තියෙන්නේ.ඔයාට එහෙම ප්‍රශ්නයක් තියනවා නම් පොලිසි යන්න.මම මේක නවත්තන්නේ නෑ.මොකද මම නීති විරෝධී විධියට නෙමෙයි තාප්පේ ගහන්නේ.නගර සභාවෙන් තාප්පේ ප්ලෑන් එකත් පාස් කරගෙන සල්ලි ගෙවලා තමයි වැඩේ පටන් ගත්තේ."

                     ටික වෙලාවකින් ලොකු පොර වගේ හිටි මනුස්සයා මාරු.

ආයෙම ඇවිත් වතාවක් රණ්ඩුවට ඇවිත් තිබුන වෙලාවේ අපේ නෑණා පොඩ්ඩ කියලා තිබුණේ "හරි අයියේ..ඔයා ඔය වැට පහු කර ගෙන වත්තට එන්නකෝ.ඇවිත් මල්ලිට එක පාරක් හරි ගහන්න බලන්න.ඊට පස්සේ අපි ඉතුරු ටික බලා ගන්නම් " කියලා.

ඔය ඔක්කොම චණ්ඩි කම් කටින් විතරයි.බයක් වගේ පෙන්නුවා නම් මුළු ඉඩමම දීලා අත පිහ දා ගන්න තමයි වෙන්නේ.

       ඒ මගේ මහත්තයාගේ උපන් ගම.දැන් ලංකාවේ නැති නිසා වෙන්න ඇති පිට ගං කාරයෝ කියලා හිතාගෙන සද්ද දාන්න එන්න ඇත්තේ.  අනික නෑණා බැඳලා ඉන්නෙත් අපේ ඔය ගත්ත ඉඩමට බොහොම ළඟින්. 

        ඔය ලොකු කම් කතා කළ කෙනාට සල්ලිය බාගේ තියනවාලු.හයි-බ්‍රිඩ් වාහනයක් තියා ගෙන ගමට සල්ලි බලෙයි-කටේ බලෙයි විතරක් නෙමෙයි,ඔය මනුස්සයාගේ තාත්තා ඉස්සර චණ්ඩියෙක් ලු.ඒ ලොකු කමත් එක්ක තමයි අපට සද්ද දාන්න ඇවිත් තිබුණේ.

         කොහොම හරි තාප්පේ හදන්න ගත්තාට පස්සේ සද්ද වහ ගෙන, පැත්තකට වෙලා හිටියාලු. තවමත් තාප්පේ වැඩ කටයුතු කරදරයකින් තොරව කර ගෙන යනවා කියලයි වරින් වර ලංකාවට දුරකතන ඇමතුම් ලබා ගනිමින් මට තොරතුරු කිව්වේ.




         පහලින් තියෙන්නේ අපේ තවමත් ඉදි වෙමින් පවතින තාප්පය. මේ පින්තූර අනුග්‍රහය  බාල මස්සිනා ගෙන්.