අදින් හරියටම වසර 09 කට පෙර අද වගේ දවසක් උදා වුණේ නුඹේ මිතුරු හැම දෙනාගේම නෙත් කෙවෙණි තෙත් කරමින්. බලාපොරොත්තු එකින් එක එක් කරගෙන බලා ගෙන හිටියා නුඹ ඇඳෙන් නැගිටලා පුරුදු විධියට " කොහොමද මචං " කියලා කතා කරන තුරු.
" දැන් ටිකක් ගුණයි"
"අද කෑම (ඝණ ආහාර ) දුන්නා"
අපිට අහන්න ලැබුණ බලාපොරොත්තු එක් කළ දේවල්...
2008 ජුනි මාසේ 06 වෙනිදා සමහර අයට විතරක් මතක ඇති. ඒ නපුරු ඛේදවාචකයෙන් විඳවපු අයට විතරක් මතක ඇති, අනිත් හැමෝටම නිකම්ම නිකන් අතීතයක් විතරක් වුණු එක්තරා දවසක් විතරයි.
"මොරටු බස් බෝම්බය"
තවමත් මට අදහා ගන්නට බැරි -අමතක නොවෙන දුක්බර දවසක්
පුරා දින 05ක් සිහිසුන්ව සිටි බව...
සිහිය නො ලබා ම නො එනා ගමන් ගිය බව...
නුඹේ මවු දරා ගත නොහැකි දුක් කන්දක් පපුවේ හිර කරගෙන, හිස අතගාමින් නුඹේ කණට මුව තියාන පිරිත් කියූ බව....දන්නවාද යාළුවේ.
ඔවු
සමහරවිට දන්නවා ඇති.
බලාන ඉන්න ඇති, අවකාශයේ සැරිසරමින්.....
නුඹ බනිනවා ඇති මට, ආවේ නෑ නුඹව බලන්න ස්පිරිතාලෙටවත් කියලා
දන්නවා නම් නුඹ, අනතුරට ලක් වුණ බව දැන ගත් මොහොතේ මහා හයියෙන් හඬමින් ගෙදර කල් ගත කළ හැටි...
මගේ අම්මා බය හින්දාමයි නුඹව බලන්න නො එව්වේ..
ඒක නුඹටත්, මටත් දෙදෙනාටම නොහොඳක් වේය බයට...
කෙල්ලෝ 05 ක්...
කණ්ඩායමේ හිටියා,
කඳුළු පුරවාන හඬන විට....
දකින අය නුඹ ගැන වැරදි වැටහීම් තියා ගනීය බය...
කවුරුත් නුඹව දැන ගෙන හිටියා හැම ගෙදරකම....
මොකද හැමෝම නුඹ ගැන කතා කළා..
යාළුවේ.... නුඹ හොඳ තැනක ඇති...
තෙරුවණ් සරණයි නුඹට..
(මං නිවන් සුව පතන්නේ නැහැ නුඹට ) සමාවෙන්න ඒ වෙනුවෙන්..
No comments:
Post a Comment
කියවලත් කියෙව්වේ නෑ වගේ යන්න එපා. ඔබේ අදහසක් වටිනවා බොහොම. තවත් එක් අකුරක් හෝ ලියන්නට...