අහම්බෙන් එකතු වුණ හොස්ටල් ජීවිතේ............

                             හොස්ටල් ජීවිතේට අහම්බෙන් එකතුවුණ වගක් ලිවුවේ ඇයි කියලා හිත කළබල කර ගන්නට කාරියක් නැහැ. මතකයක් තියේ නම් මගේ දෙවනි  කතාව දන්නවා ඇති මම සංඝමිත්තාවට එන්න අදහසක් වත් හිතේ නො තිබි කෙනෙක් කියලා. හදිසි කෝපය නිසා සංඝමිත්තාවට පය තිබ්බ නිසා, හොස්ටල් ජීවිතේ දුක විඳින්න වුණා. මුල්ම දවස කියලා මහා මතකයක් හිතේ නැහැ. ඒ ඇයිද මන්දා. අපිත් එක්ක අළුත් අය විධියට හොස්ටල් එකටත් ආපු අය හැමෝටම එහෙම නැතුව ඇති.

                           මට සමහර විට මතකයක් නැත්තේ මම ඒ ගැන ඒ තරමට වද නොවුණ නිසා වෙන්න ඇති.

      

                                   කොහොම හරි හොස්ටල් එකේදි මට වුණ ලොකුම හොඳේ තමයි හොස්ටල් රෙජිස්ටර් එකේ නම් ලිවුවේ ඇතුළත් වීමේ අංක පිළිවෙලට. අළුත් අයගෙන් පළමු වැන්නා මම. 156ක් ලකුණු අරගෙන වැඩිම ලකුණු තියන කෙනා වුණේ මම නිසා ඒ තැන මට ලැබුණා. හරිම අපරාදයක් තමයි ශිෂ්‍යත්වයට සිංහල-ගණිතය විතරයි නේ ඒ කාලේ තිබුණේ. ඒ නිසා සැබෑ දක්ෂයා සමහර විට ශිෂ්‍යත්වය අසමත් වෙන්නත් පුළුවන්. බොහොමයක් දෙනෙකුට ගණිතය වහ-කදුරු වගේ. සිංහල වුණත් රචනා ලියන්න හුඟාක් අයට බැහැ. අනේ මම නම් අදටත් ආසම වැඩේ තමයි රචනා ලියන එක.11 වසරේ සිංහල සාහිත්‍යය තරම් ආසාවෙන් මම මොන විෂයක් වත් ඉගෙන ගන්න නැතුව ඇති.

                                         හොස්ටල් ජීවිතේ ගැන කියන්න ගිහින් වෙන වෙන පල් හෑලි කියවන්න ගත්තා නේ. මටත් ඉතින් කොණක් අහු වුණොත් ඇති.

              ඩෝම් එකේ ඇඳන් වලට අයිතිකාරයෝ ලැබුණෙත් මේ කියන රෙජිස්ටරේ පිළිවෙළටම තමයි. අවුරුදු 6ක් ම මේ පිළිවෙළට හුරු වුන නිසා වෙන්න ඇති, බෙඩ් පිළිවෙලට අදටත් නම් ටික මතකයි මගේ සගයන්ගේ.ඒත්.. මුලින් මුලින් හිටි හැම දෙනාම අවසාන වසර වෙන තුරා හොස්ටල් හිටියේ නැහැ.සමහරු හොස්ටල් එකෙන් අස් වෙලා බෝඩින් වල ඉඳන් ස්කෝලේ ආවා. තවත් සමහරු ස්කෝලෙන්ම අස් වෙලා ගියා.

              11 වසරට යද්දි අපේ වයස් කාණ්ඩයේ 22 ක් හිටියා.ඔන්න ඉතින් මම කියන්න යන්නේ 6 වසරේ ඉඳන් සිදුවුණ සිදුවීම් කිහිපයක්. මොකද හැම දේම මට මතක නැහැ. සමහර දේවල් වල ගත යුත්තක් නැහැ. ඒ ඒ කාලෙට අපට මැජික් වුණත් දැන් ගොඩයන්ට මැජික් කරන්න ඕන නැහැ නේ. 

                    හැම ඩෝම් එකකටම ඩෝම් ලීඩර් කෙනෙක් ඉන්නවා. වසරේ මැද  ස්කෝලෙටත්, හොස්ටල් එකටත් ආපු අපි නිසා කළින් 3,4 දෙනෙක් විතරක් හිටිය "නෙළුම්" ඩෝම් එකේ ලීඩර් වෙලා හිටිය අනුරාධාට ම ඒ බර අදින්න වුණා, ප්‍රයිවට් බස් එකකට පොල් පටවපු ගාණට සෙනඟ. මුල් කාලේ අනූ පුදුම දුකක් විඳින්න ඇත්තේ. පවු. ඇයි ඉතින් වැඩි පුර හොටු පෙරා ගත්ත අය නේ ඉන්නේ. ඔය හොටු කෙල්ලෝ නළවන්න තරම් පැහිච්ච කෙල්ලෙක් නෙමෙයි අනූ. එයත් අපේ වයසෙමයි. පොඩි කාලේ හොස්ටල් ඇවිත්. අපට කළින් ආපු එක විතරයි වෙනසකට තිබුණේ. 

                                   හොස්ටල් ඇවිත් වැඩි දවසක් ගත වෙන්න කලින් වෙසක් පෝය වෙනුවෙන් දවස් 3-4ක දිග සති අන්තයක් ලැබුණා මට මතක විධියට.සිකුරාදා හවස ගෙදර යන්න පුළුවන් සඳුදා-අඟහරුවාදා පෝය තියෙන්න ඇත්තේ. බ්‍රහස්පතින්දා හවස ගෙදර යන්න අවස්ථාව දීලා ස්කෝලෙන් හොස්ටල් ළමයින්ගේ ගෙවල් වලට ලියුම් යවලා.
            
                          හැමෝම වගේ මමත් සූදානම් වුණා වෙසක් එකට ගෙදර යන්න. බදාදා රෑ වෙද්දි ඇඳුම් බෑග් හදලා ඉවරයි හැම දෙනාම වගේ. උදේ නැඟිට්ටාම බෙඩ් ශීට් එකයි, කොට්ට උරෙයි අස් කරලා, මෙට්ටෙත් දෙකට නවලා තමයි ස්කෝලේ යන්නේ.ස්කෝලේ ඇරිලා එද්දිඇඳන් උඩ තියෙන්නේ ලෑස්ති කරපු බෑග් ටික තමයි.

                               අන්තිම බෙල් එක ගහනවා ඇහෙද්දි පන්තියෙන් එළියට එක කකුලක් තියා ගෙනයි ඉන්නේ. වෙනදා වගේ නෙමෙයි කොහොමවත් කන්ට්‍රෝල් කරනවා බොරු. ප්‍රිෆෙක්ට්ස්ලා කොච්චර හිටියත් ගාල කඩා ගත්ත හරක් රංචුව වගේ තමයි හොස්ටල් කෙල්ලෝ ටික නම්. බොහෝ දෙනා එන්නෙම හොස්ටල් එකේ විසිටර්ස් රූම් එක පැත්තෙන්.මමත් ඒ හරහා ආවේ නැතත් ඒ පැත්ත බලා ගෙනයි එන්නේ. උදෙන්ම ආවත් අම්මාට කළින්ම හොස්ටල් එකට එන්න බෑ කියලා මම දන්නවා.ඒ නිසා මම බෑග් එක ඩෝම් එකෙන් තියලා එළියට වෙලා බලාගෙන ඉන්නවා, ඕපන් කොරිඩෝර් එකක් නිසා දෙමවුපියෝ එද්දි පේනවා ඈතදිම.

                                 අනිත් අය වගේම මමත් කටට දෙකට හොස්ටල් බත් පත ඉවර කරලා දුවගෙන ආවේ පාර පේන තැනකට.ඩෝම් එකේ අය එකා දෙන්නා තම තමන්ගේ දෙමාපිය-භාරකාරයෝ එක්ක ගෙවල් වල යනවා.දැන් ඉතිරි වෙලා ඉන්නේ ටික දෙනයි. 11 වසරේ සුසන්ති අක්කා කතරගම. මම සහ අම්පාරේ රාධිකා. තවත් දුර අය කීප දෙනෙක් හිටියත් හවස 3.00-3.30 වෙද්දි හැමෝම ගියා සුසන්ති අක්කාත් ඇතුළුව. හොස්ටල් මේට්‍රන් මිස් රූම් එකෙන් එළියට ඇවිත් ඩෝම් එකින් එක ඇවිදින්නේ තව කී දෙනෙක් ඉන්නවාද ගෙදර යන්න ඉතිරි වෙලා කියලා බලා ගෙන යන්න.අනේ අවාසනාවට ඉතිරි වෙලා ඉන්නේ මායි- රාධියි විතරයි. මට දැන් නම් හිතෙන්නේ මාව එක්ක යන්න අම්මා අද එන්නේ නෑ කියලා. මොකද මේ තරම් පරක්කු වෙලා ආවොත් ගෙදර යද්දි හුඟාක් රෑ වෙනවා.ඒත් රාධි එක්ක යන්න එන්න තවමත් වෙලාව තියෙනවා. එයාගේ ලොකු තාත්තා හිටියේ ගාල්ලට කිට්ටුවමයි. වැඩි වෙලාවක් යන්නේ නැහැ.තත්පරෙන් තත්පරය විනාඩියටත්, විනාඩියෙන් විනාඩිය පැයටත් ගෙවිලා ගිහින් පැය ගාණක් ගත වුණා.... 

                                   දිග වැඩි කතාවක් නොකර ඊ ළඟ කොටසට ඉතිරි ටික දාන්නම්.